پاموک

کلا نمی فهمم وقتی اینجا دو ساله که آپ نشده و قد یه بند انگشت خاک گرفته، چرا باید روزانه 100 الی 150 تا بازدید داشته باشه؟ 

پ.ن: برنگشتم. فقط واقعا برام سوال بود.

پ.ن: اصلا یکی از دلایل ننوشتنم اینجا همینه. حس مسئولیت ایجاد می کنه واسه آدم :|

روز قبل از تولدم مریم میرزاخانی فوت کرد. شب تولدم همه عکس پروفایلاشون رو کرده بودن عکس مریم. روز تولدم همکارم با عکس مریم گوشیم رو پر کرد از استیکر تولد و تبریک. انگار مریم میرزاخانی داره بهم تبریک میگه!

پ.ن: تناقضش بیشتر از اینکه عجیب باشه غم انگیزه

پ.ن: خدا رحمتش کنه

یه ویروس جدیدی هم اومده که اسمش هست «هیچ یادت میاد یه وبلاگ بدبختی هم داری؟». من این ویروس رو گرفتم.

شما هم ایشالا انقدر اتفاقات خوب و خوش تو زندگی هاتون پیش بیاد، انقدر از خوشبختی سرتون شلوغ بشه که وقت نکنید بیاید آپ کنید!! یعنی چی؟ اومدم می بینم این همه وبلاگ و پست نخونده دارم. ایش :|

نمی دونم پاییز امسال چه حکمتی داشت که ما تصمیم گرفتیم باهاش راه بیایم اما این نامرد افتخار نداد چند قدمی باهامون راه بیاد. اون چند هفته قبل که با مریضی دست و پنجه نرم کردیم اما بعد دوباره آنفولانزا اومد چسبید به یقمون پایین هم نمیومد!

بعد از مریضی که یه ذره جون گرفتیم باز یه بلای خانمان برانداز اومد و خودشو انداخت وسط زندگیمون و با بدبختی پرتش کردیم بیرون. اون رفت یه چیز دیگه اومد. و باز یه چیز دیگه، شاید باورتون نشه باز هم یه چیز دیگه! قشنگ حس می کردم وسط نبردهای گلادیاتوریم که تا زنده نمونم نمی تونم برم مرحله بعد!

حالا بماند که چقدر کار ریخته بود سرم و حس هیچ گونه فعالیت وبلاگی هم نبود. مثلا وسط مریضی من باید چند تا از دوستای دانشگاهم رو هماهنگ می کردم واسه یه کار مهم. از قبل بنا بود من اینا رو با هم آشنا کنم حالا من افقی شده عین مراکز کنترل از راه دور، از خونه باید اینا می رسوندم سر قرار! شهین برو اونجا، مهین فلان ساعت سر قرار باش، پروین برو چپ، سیمین برو راست و... یعنی خودم با آنفولانزا (نامرد چقدر نوشتنش هم سخته!!) کنار میومدم بسیار راحت تر بود تا بشم برج مراقبت اینا رو به هم برسونم! بعدش هم که معلومه 60،70 نفری می خواستن گزارش کار بدن، بنابراین از شغل شریف کنترل از راه دور تبدیل شدم به پاسخگوی 149! :|

سرماخوردگی و مشتقاتش بد چیزیه بد. خوبه یه سری کارا رو این جور موقع ها بلد باشید. اینا موثر بوده.

بدترین مشکل بسته شدن بینی مبارکه. چند ساعت یه بار تو یه ظرف دهانه باز مثل قابلمه بزرگ بخور بدید و انقدر نفس عمیق بکشید تا کاملا راه تنفسی باز بشه. بعدش هم عین خانومای شمالی دقیقا مثل خودشون این شکلی سر و کله تون رو ببندید! این واسه همه چیز خوبه. از بین رفتن سردرد و برگشتن حوصله و اعصاب.

به توصیه یه دوست خوب که خیلی برای من مفید بود همراه غذاتون پیاز خام بخورید.

اصلا مهم نیست شلغم دوست دارید یا نه چونکه باید آبپز کنید بخورید.

محلول آب و عسل و چند قطره آبلیموی تازه بسیار مفیده.

برای درمان سرفه شبا قبل از خواب آب نمک ولرم قرقره کنید. دقت کنید قرقره. به یه خنگی گفته بودیم ایشون خورده بود و شاکی بود چرا دلدرد گرفته!

آبمیوه طبیعی به خصوص آب پرتقال بخورید.

برای حل مشکل کم اشتهایی و تهوع ِ دوران نقاهت که خیلی هم بد دردیه، شیره گوشت بخورید. فیله گوشت رو خوب بکوبید. بذارید توی یه شیشه مربایی، چیزی درش رو ببندید و توی آبجوش روی شعله غوطه ور کنید تا به مرور آب بندازه یا به اصطلاح شیره اش دربیاد. بسیار هم خوشمزه ست و سرشار از آهنه.

خلاصه که قبل از همه اینا پیشگیری کنید. مثلا بعد از حمام پاهاتون رو با آب سرد آبکشی کنید اینجوری از واریس هم خبری نخواهد بود.

من الله توفیق!!

پ.ن: به مرور وبلاگاتون رو می خونم. :)

آشنایی با مفاهیم خواستگار (!):

آنچه که میگن: لاغر و قد بلند ------ آنچه که هستن: رنج بردن از سوء تغذیه شدید

آنچه که میگن: کارمند دانشگاه ------ آنچه که هستن: نگهبان در  ِ ورودی دانشگاه

آنچه که میگن: متولد سال 66 ----- آنچه که هستن: توی شناسنامه 68 برای دیر رفتن به خدمت سربازی (خدایی دروغ انقدر تابلو؟)

آنچه که میگن: دارای کارت پایان خدمت ---- آنچه که هستن: کفیل پدر و مادر

آنچه که میگن: دانشجوی حسابداری ---- آنچه که هستن: ورودی مهر 95

آنچه که میگن: اهل رفیق بازی و دوست دختر نبودن ---- آنچه که هستن: منزوی، گوشه گیر و به دور از هر گونه فعالیت معمول اجتماعی

آنچه که میگن: خوش مشرب و شاد و اجتماعی ---- آنچه که هستن: وجود 10000 شماره از دختر در لیست مخاطبین گوشی

پ.ن: اینا خصوصیات یه نفر نیستن. هر کدوم صاحب خودشو داره!!! 

پ.ن: برادر من! داداش من! آقای عزیز! خودتون یا مادرتون وارونه خودتون رو به مردم جلوه میدید بعد پامیشید میاید خواستگاری می بیند چقدر تابلو هستید خودتون از خودتون خجالت می کشید و مجبور میشید برید. خب آخه چرا؟! خود آزاری دارید مگه؟ بعد من مجبور میشم چه کار کنم؟ عصبانی بشم به بابام بگم جعبه شیرینی تون رو باز نکرده شب جمعه ببره مسجد به نیت امواتتون بین نماز گزارا خیرات کنه.

پ.ن: بعد به من میگن سخت میگیری. من سخت می گیرم؟!

از سفرنامه ناصرالدین شاه به عتبات. به قلم شخص قبله عالم:

«اعتضاد السطنه از تویسرکان [استان همدان] آمده بود. یعنی شب آمده است به اردو. شب بعد از شام مردانه شد، پیشخدمت ها آمدند. میرزا علی خان، آقا علی، عکاس باشی، علیرضاخان، محمد علی خان، سیاچی، آقا وجیه، یحیی خان، موچول خان [مدیونه هر کی بخنده] بودند. حاجی میرزا علی مقدس هم بود. گفتم: حاجی بیا بنشین. من روزنامه فرنگی می خوانم. یحیی خان ترجمه می کند. گوش کن. آمد نشست. رفت زیر کرسی. لحاف را هم کشید روی بینی خود. به عبارت ترکی گفت: به به عجب شد. خیلی سردم بود. خسته هم بودم. اگر اذن نمی دادند، می خواستم بنشینم. بچه ها آتش بیاورید. کرسی را بهم بزنید. می گفت چرا باید زیر کرسی ننشینم. بخصوص از این طرف، پایین کرسی، جای رذل است. هر کس این سمت کرسی بنشیند. جای رذلی است. موچول خان [نخند!]، یحیی خان، من و سایرین از خنده مردیم. می گفت چرا می خندید. مگر بد است. من زیر کرسی بنشینم. چه عیب دارد. من رفیق شاه هستم. من لله باشی هستم. من مثل گیس سفید هستم. در بچگی شاه فلان جا را می شستم. چرا ننشینم. زیر کرسی. خلاصه این قدر نامربوط گفت، از خنده مردیم. بعد رفت.»

شهریار جاده ها/سفرنامه ناصرالدین شاه به عتبات/ به کوشش: محمدرضا عباسی، پرویز بدیعی/ انتشارات سازمان اسناد ملی ایران / 1372 (خیلی هاتون هنوز به دنیا نیومده بودید!! :) )

پ.ن: واضح و مبرهنه که قسمتای داخل کروشه رو من نوشتم.

پ.ن: قضاوت با خودتون.

پ.ن: مجددا تو روح کسی که به اسم موچول خان بخنده! :)) اسم یه این قشنگی! من خودم می خوام برم بشم زن کوچول خان! :دی

پ.ن: عکاس باشی عین سر جهازی همه جا با ناصر بوده.

ای کسانی که انقدررر زحمت می کشید و بار فرهنگی و تاریخی کشور به روی دوش شماست، کلی همت به خرج میدید و یه عالمه جمله نغز و قصار از کوروش کبیر توی تلگرام و اینستاگرام و سایر گرام های کوفت و زهر مار نشر میدید، ای تاریخ دوستان، ای دلیران، ای شیران ایران زمین که انقدر به تاریخ کشور و مملکت علاقه دارید که میریزید توی ماشین های شاسی بلندتان به مقصد پاسارگاد و می زنید و می رقصید و دسته جمعی توی راه می خونید کفتر کاکل به سر های های این خبر از من ببر وای وای، همه شما بیوتیفول ها که اسم آی دی ها و مغازه هاتون رو میذارید ساتراپ*، همه شما خوبا،همه شما تو دلی ها
 سر جدتون میشه شما واسه فرهنگ کشور تلاش نکنید؟! میشه شما بیخیال کوروش و پاسارگاد و سایر ملحقات هخامنشیان بشید؟ میشه شما غصه تاریخ کشور رو نخورید؟ میشه؟ میشه؟ میشه؟

با اعتراض و خیلی هم بی اعصاب توی اینستاگرامش نوشته:
چرا نمیذارن ملت تولد (!!!!!) اسطورشونو (!!!!!) جشن بگیرن.

*ساتراپ: واژه ای یونانیه به معنی استاندار. به هر بخش و قسمتی که زمان هخامنشیان توسط ساتراپ ها اداره میشد میگفتن ساتراپی شما که نمی دونید معنی کلمه رو و اسم مغازه روسری فروشی رو میذاری ساتراپ (استاندار!) خب یه خرده تلاش کن حداقل فارسیش رو بذار نه یونانیش رو!

خواستگار دیپلمه با 53 متر زبون داشت از خودش و کار و بارش میگفت. من اینم، من اونم، من الم، من بلم و...

پرسید شما تحصیلاتتون چیه؟ گفتیم فوق لیسانس. یه خرده مکث کرد و برای اینکه کم نیاورده باشه گفت: «درسته شما درس خوندی ولی در عوض منم تو اجتماع بودم.»

اصلا یه جوری گفت تو اجتماع بودم انگار که بنده تا الان تو طویله بودم!! :|

- بعضی آدما ساخته شدن واسه آزار دادن خودشون. من و تو از همون قماشیم.

+ چرا این شرایط عوض نمیشه؟

- دست ما نیست. خلقتمون همینه. یه چیزی شبیه صادق هدایت

بعضی وقت ها توی خرت و پرتام دنبال یه فرفره می گردم که مثل فیلم Inception بچرخونم ببینم خوابم یا بیدار. یعنی زندگی انقدر نامرده که این اتفاقات واقعی باشن؟!

بی ربط نوشت: فکر کنم من تنها ایرانی‌ ای باشم که از اون اول که وایبر رو روی گوشیم نصب کردم پاکش که نکردم هیچ، هر بار آپدیتش هم کردم و هنوز استفاده هم ازش می کنم. یکی از صفتای خوبم اینه که وفادارم مثل سگ! :|

خدایا کاش مثل خودمون حرف می زدی؛

تو برای ما بنده های بدبخت و مفلوک زیادی خدایی!

یکی از فواید اون بازی معرفی کتابی که چند پست پایین تر شاهدش هستید و خیلی ها هم انجامش دادن، این بود که من از همین طریق یه دوست جان پیدا کردم که کتابامو دیده بود و پسندیده بود. بعد دیدیم اِ مسافتامون چقدر به هم نزدیکه. خلاصه یه خروار کتاب من زدم زیر بغلم و یه خروار کتاب ایشون زد زیر بغلش و رفتیم یه جای باصفا نشستیم، کتابا رو مبادله کالا به کالا به صورت امانت کردیم، گفتیم، خندیدیم، تفسیر کردیم و برگشتیم. الان منم و کتابای جدید و حال کردن!

طی تفسیرهای مختلفی که از سوی ما انجام شد به این نتیجه رسیدیم که بلاگستان مثل یه روستا یا دهکده می مونه، همه همو می شناسن!!  یا تو هر وبلاگی بالاخره دو - سه تا لینک آشنا هست. با این تفاسیر وبلاگای ما هم حکم خونه های روستایی رو داره! خلاصه این بار خواستید تشریف بیارید اینجا اولا حواستون به کلون در باشه (خونه من از اون کلونی هاست!)، مواظب باشید دونه مرغ و جوجه هامو لگد نکنید، حواستون به خروس مغرور و خودخواهم باشه. ور پریده قهر کرده رفته بالای پشت بوم! ناهار هم خواستید تشریف داشته باشید خودم نون پختم توی این کاسه گلی ها هم ماست محلی گذاشتم کنارش. همین دیگه! :|

پ.ن: حالا حدس بزنید کدخدا کیه؟ :دی

پ.ن: این دیدار رو باید زودتر می نوشتم اما خب وقت نشد.

پ.ن: همچنان اگه بازی نکردید انجامش بدید.

به یاد دوران دانشجویی بساط جمع کردیم و خوشحال و شاد و خندان، چون نوگل درخشان (!) رفتیم دانشگاه سابق! اما کاش نمی رفتیم. با تمام احساسات چندین و چند سالم بازی شد.

پلاکارد زدن به این هوااا مبنی بر برگزاری جلسه اولیا مربیان!

دانشکده علوم انسانی ِ جان، عزیز دلمون، چشم و چراغ دانشگاه رو ورداشته بودن عین دیوارای مدرسه دو تا رنگ زده بودن به صورت اریب و روش از این جمله های تعلیم و تعلم عبادت است و... نوشته بودن. چند تا افکت خز هم پاشونده بودن روش به خیال خودشون خوشگل شده.

شهدا روی سر ما، شهدا سرور ما، اصلا مرد مثل اونا دیگه پیدا نمیشه اما آخه این دلیل میشه چند تا سنگر درست کنن جلوی در ورودی دانشکده؟ تازه وقتی هم میری تو سرت بخوره به این پلاکا که آویزونه؟ مگه جا قحطه؟ واقعا نمیشه جور دیگه مقامشون رو پاس داشت؟!

کو کانون فیلم؟ کو کانون عکس؟ کو انجمن موسیقی؟ کو کانون تئاتر؟ کو انجمنای علمی؟ همه یکی پس از دیگری منهدم!

کتابخونه هم راه مون ندادن و با تیپا پرتمون کردن بیرون!

سلف جاش با نماز خونه عوض شده بود، از ساختمون آموزش بوی الکل میومد چون دانشکده کشاورزی رو چپونده بودن اونجا.

به مکالمات دانشجوها که گوش میکردی یه دختری داشت با حالت جیغ گونه ای به دوستاش می گفت واااای بچه هااا من وقتی فهمیدم احسان خواجه امیری زن داره کلی گریه کردم! :|

هی می رفتیم و هی افسوس می خوردیم. خلاصه که دیگه ادامه ندادم، ناامیدانه برگشتم. با خودم فکر می کردم واقعا خدا رو شکر قبلا از اینکه دانشگاه رو تبدیل کنن به مهد کودک از اونجا اومدم بیرون.

یکی از منفورترین روزا تو تقویم ایرانی ها 31 شهریوره. من که به شخصه هیچ وقت از اینکه فرداش می خوام برم مدرسه یا دانشگاه سراغ درس و مخش (!) خوشحالم نبودم و همیشه صبح اول مهر به سان موجودی بودم که انگار می خوان ببرنش اردوگاه کار اجباری! اما از نفرت انگیزترین 31 های شهریور زندگیم مربوط میشه به سال 91. تیر 90 بلافاصله بعد از امتحان های کارشناسی و انداختن عکسای آبدوغ خیاریِ فارغ التحصیلی (که الان یکیش رو میزمه و طوری اون مدرک نمادین رو گرفتم دستم که انگار مملکت هم منتظر منه مدرکمو بگیرم و برم مشکلات رو حل کنم!) با دو تا از دوستای صمیمیم نشستیم خوندن برای ارشد. تمام تابستون و پاییز و زمستون تا روز کنکور خودمون رو با درس خفه کردیم. بهمن رفتیم کنکور دادیم. خرداد نتیجه ها اومد و اون دو تا رتبه هاشون خوب شد اما من به معنای واقعی کلمه گند زدم. با این حال انتخاب رشته کردیم و جواب نهایی که شهریور اومد اون دو تا تهران و اصفهان قبول شدند و من هیچ جا. حتی دارقوزآباد و چلغوزآباد هم منو نمی خواستن. بدترین قسمتش اینجا بود که 31 شهریور 91 که مصادف بود با جمعه، اون دوتا داشتن چمدون به دست راهی شهرای دانشگاهیشون می شدن و من میرفتم که اونا رو بدرقه کنم. خورشید جمعه در حال غروب بود، باد  می وزید و برگای زود زرد شده درختان پاییزی رو تکون میداد و پیرمردی زحمتکش داشت توی پیاده رو میرفت، ما بقی جزوه های کنکور رو گرفته بودم توی بغلم، آه می کشیدم و رفتن اون دوتا رو تماشا می کردم. یعنی حاضرم زیر شهاب بارون سنگای آسمونی بمیرم اما اون لحظه ترحم بر انگیز و حال به هم زن هیچ وقت تکرار نشه. 

حالا مهر امسال اولین سالیه که هیچ نوع درسی و هیچ نوع دغدغه درسی ای ندارم. الان در حد فتح قلعه باستیل از این موضوع خوشحالم. گذشت اما اولین 31 شهریوری بود که میشد گفت دوسش داشتم.

محمـ.د سَلَـ.می ِ عربستانی کارشناس مسائل سیاسی ایران (که البته من تو کارشناس بودنش شک دارم واقعا!) پریشب داشت در مورد اتفاقات منا و تحریم حج یه چیزایی می گفت اصلا بسی جالب. ایشون فرمودن: "اگه ما مشکلی با ایران داریم منظور ما دولتمردای ایرانه. با مردمش که مشکل نداریم" بعد ما از وقتی اینو شنیدیم تو حیرتیم که مگه میشه؟ مگه داریم؟ مگه هست؟ با همین حرف پارسال زدید اون همه ایرانی بی گناه رو کشتید؟؟؟ خدا رحم کرده تازه با مردم مشکلی ندارید! یعنی خدا رو شکر که تازه با ما بی مشکلید! یعنی شکر ایزد منان رو که شما انقدررر خوبید! بابا آخه خوب بودن تا چه حد؟!

هی پسر! سلمی! السلااااام یا اخی! کَیفَ حالُکَ؟ دمت گرم، ببخشید چیزه دمت حار! الپریشب خیلی خندیدیم با اهل بیت. جان  اون اُمِت بازم برامون حرف بزن یا رجل! من الله توفیق! البوس البوس الستاره البچینی!

از اولین عکس های کعبه